Leven tussen hoop en vrees

Leven tussen hoop en vrees
Elk mens, kun je wel zeggen, leeft in het spanningsveld van hoop en vrees. Ons doen wordt namelijk telkens begrensd door wat je overkomt. Vaak wordt de hoop de bodem ingeslagen door, zoals we dat dan noemen: de realiteit, de werkelijkheid van het leven – door verdriet, tragedies of teleurstellingen. En dat brengt vaak een vloedgolf van vrees over ons heen. We kunnen toch zomaar het slachtoffer worden van… een hartaanval, een ongeluk, of zomaar aangegrepen worden door een vreselijk bericht.

Eind november 2024 heb ik twee hartinfarcten gehad door een SCAD. Vele hobbels en nu 4 maanden verder, kreeg ik vandaag de uitslag van mijn petscan. De pompfunctie van mijn hart is goed, helaas wel onherstelbare schade aan mijn hart, littekenweefsel door de hartinfarcten.
Een CT-SCAN, totaal aorta scan voor FMD onderzoek volgt nog medio april.

Ik ervaar het proces fysiek, mentaal en emotioneel als een diepe uitnodiging (en uitdaging) naar vertrouwen, overgave, balans hervinden op alle vlakken. Niet kijkende naar de onmogelijkheden maar naar de mogelijkheden. Welke uitnodiging wil het leven mij geven, de mogelijkheid om nieuwe wegen in te slaan...

'“Dat ik me hier nu zichtbaar in maak, is een grote stap uit mijn comfortzone, echter "delen is helen". Er zijn zovele onder ons die een verborgen, onzichtbare strijd voeren. In het (noodgedwongen) ONT-moeten, ontmoette ik mezelf”

Naast dat ik een enorm positieve instelling heb, mag ook benoemd worden dat het soms "vechten" vergt. Vechten voor gedegen onderzoek, op de zoektocht naar antwoorden. Fysiek, mentaal en emotioneel is het soms een gevecht. De onwetendheid, de uitzichtloosheid van de situatie wat voor mij persoonlijk een diepe uitnodiging was naar een pijn dat in mij leefde "me waarde-loos voelen". Dat ik me hier nu zichtbaar in maak, is een grote stap uit mijn comfortzone, echter "delen is helen". Er zijn zovele onder ons die een verborgen, onzichtbare strijd voeren. In het (noodgedwongen) ONT-moeten, ontmoette ik mezelf.

Ik ben moeder, heb een mooie baan, partner van.....echter door het stilgezet worden in dit leven door deze ingrijpende gebeurtenis, voelde ik in de diepte van mijn bestaan een pijn van "geen bestaansrecht " hebben.

In een eerder stuk (schrijven helpt helend voor mij in het proces) schreef ik "there's a crack in everything, that's how the Light gets in". Door de "scheur" in mijn hart, werd er licht geschenen op iets wat diep in mij verborgen lag, wachtend om gezien, gehoord en gevoeld te worden.

"Soms breken we, zodat we sterker kunnen worden op de gebroken plekken".

Als het leven je breekt, is dat omdat je er klaar voor bent om op een andere manier weer in elkaar gezet te worden. Elk stukje van jou dat zich verbrijzeld voelt, is een stukje dat een nieuwe plek, een nieuw doel, een nieuwe betekenis zal vinden. Vertrouw erop dat waar er scheuren zitten, het licht binnenkomt. Soms vinden we in onze gebrokenheid, onze grootste heelheid.
We vinden de moed om opnieuw op te bouwen, om opnieuw te bedenken, om opnieuw te definiëren wat het betekent om sterk te zijn.
Je bent niet gebroken; jij breekt door.”
Dus laat je niet leiden door de angsten in je hoofd. Laat je leiden door de dromen in je hart, want je huidige omstandigheden bepalen niet waar je naartoe kunt; ze bepalen slechts waar je begint.

Het is een levend rouwproces.
Het leven wordt nooit meer hetzelfde. Misschien kan ik niet meer wat ik voorheen kon echter ben ik ook enorm dankbaar voor de verdieping die het mij gegeven heeft, nieuwe wegen die zijn ontsprongen.

“Dus laat je niet leiden door de angsten in je hoofd. Laat je leiden door de dromen in je hart, want je huidige omstandigheden bepalen niet waar je naartoe kunt; ze bepalen slechts waar je begint”

Waar het na een SCAD, of andere ingrijpende gebeurtenis niet enkel gaat om medicamenteus beleidt en fysieke revalidatie, is het in mijn optiek ontzettend belangrijk om ook het mentale en emotionele vlak te belichten. Niet enkel om je weer veilig voelen in je (fysieke) lichaam, maar veilig voelen om te voelen. Te voelen wat er in jou leeft, wat gezien en gehoord wil worden.

NEEM MEE....
Het leven neemt je mee
Langs pieken en langs dalen
Langs bittere illusies
Maar ook prachtige verhalen
Soms leer je van genieten
Kan je heel de wereld aan
Soms zoek je naar geliefden
Die in tegenspoed nog naast je staan
Een levensweg kan eenzaam zijn
Al loop je niet alleen
Soms raak je onderweg vervreemd
van de mensen om je heen
Het is niet altijd makkelijk
om bij jezelf te blijven
Bij de keuzes die we maken
De verhalen die we schrijven
Het leven kan je tekenen
En dromen mag je schetsen
Maar onderweg ervaar je dingen
Die je diep van binnen kwetsen
Het laat zijn sporen na
Die je toekomst soms beletten
Je hebt niet elke dag de veerkracht
Om alweer een stap te zetten
Dat zijn de momenten
In het centrum van je pijn
Dat je ervaart wie je passeert
En wie je echte vrienden zijn
Naarmate dat je ouder wordt
Krijg je in de gaten
Dat je zelf sterk genoeg bent
Om die tranen los te laten
Door jezelf te respecteren
Maak je keuzes in het leven
Die niet iedereen begrijpt
Maar die jou wel het juiste geven
Zelfs wanneer je struikelt
En de bodem weer eens raakt
Kom je sterker voor de dag
Omdat je zelf een keuze maakt

Tekst; Iris Verkerk