Door inzicht komt uitzicht

Van een leven voor SCAD en het leven erna opnieuw vorm te geven.
Vandaag 10 maanden geleden; het voelde alsof mijn lichaam me in de steek liet.
Ik geen vertrouwen meer kon hebben in mijn lichaam, echter nu weet ik, mijn lichaam maakte me wakker.
Een lichaam onthoudt alles en soms, omdat we te weinig afgestemd zijn op ons lichaam, trekt het aan de rem, of in dit geval, de noodrem.
Volledige stilstand, om vervolgens, stapje voor stapje weer in beweging te komen.
Niet in dezelfde sneltreinvaart als voorheen, want elke keer, gedurende dit revalidatie proces, floot mijn lijf, soms zachtjes en soms harder, terug.
Pijn op mijn borstbeen, kramp tussen mijn schouderbladen, geen energie meer, fysiek- mentaal - emotioneel moe en leeg.
Telkens vroeg het weer om herafstemming.
Ik leerde opnieuw te verbinden met mijn lichaam en ontdekte hoe ik voorheen mijn lichaam zelf in de steek gelaten had, door net ff dat stapje meer te zetten, nog even dit, nog even dat...
Niet mijn lichaam die mij in de steek liet, ik had mijn lichaam in de steek gelaten omdat ik voorheen alles en iedereen buiten mezelf prioriteit gaf, boven mezelf.
Van overleven,
Naar leven.
Van volledige stilstand, in kleine stapjes weer in beweging komen.
Letterlijk en figuurlijk.

Van kleine beetjes lichamelijk bewegen in en buitenshuis, bewoog ik ook in een innerlijke ontdekkingsreis naar mezelf.
Bewustwording van valse overtuigingen die ik had over mezelf.
Voor mij ging afgelopen maanden over het onthechten van dingen waar ik, onterecht, zoveel waarde aan gehecht had. Aan de goedkeuring, erkenning en validatie van dingen en mensen die buiten mij lagen. Aan overtuigingen hoe ik moest zijn, doen en denken. Aan de (oude)verhalen die ik had aangenomen als de mijne. Onthechten aan wie ik was en dacht te moeten zijn.

Die inzichten gaven mij uitzicht.

Het niet-weten stelde mij in staat om te vertrouwen op het leven, op mezelf, op mijn lichaam, op de route die ik bewandel, stapje voor stapje, dag voor dag.
Gister had ik een prachtig gesprek met Cecile de Wissel, oprichtster van SCAD Nederland.
Waar zij een enorme inspiratie is qua onderzoeken en verspreiden van kennis over SCAD, ben ik na mijn eigen SCAD de diepte ingedoken in mezelf.
Los van het feit dat ook ik alles wilde weten over een SCAD, de oorzaak, hoe te behandelen en wat kan en mag ik doen?

Willen weten geeft een stukje "veiligheid". Althans, ons brein wil op die wijze de veiligheid genereren, echter is dat enkel "schijnveiligheid".

Na de revalidatie viel ik in een soort zwart gat.
Hoe nu verder?
Een vraag waar vele lotgenoten zich in zullen herkennen.
De deur naar het leven voor de SCAD is gesloten, geen weg terug en ik bevond me in een open ruimte waar niks meer zeker was en hoe daar mezelf in te her-vinden.
Voor mij ging het vooral om mezelf weer veilig leren te voelen in mijn lichaam.
Opnieuw verbinden met mijn lichaam.
Fysiek hervinden wat de mogelijkheden zijn, hoeveel energie heb je, wat kan je gedurende de dag.
Het vergt afstemmen op jezelf, waar ligt je grens, wat geeft je lichaam aan.

Van onzichtbaarheid naar zichtbaarheid.
Wat wil mijn lichaam mij vertellen?
Wat wil zichtbaar worden?
Wat wil gevoeld worden?

De angst, de pijn, oude onverwerkte pijn, bestaansrecht hebben.
Grenzen leren her-vinden.

Voor mij persoonlijk werd het een reis, dat ik mezelf leerde een veilige bedding te geven in alles wat zich aandiende.

In de (nabije) toekomst hoop ik mensen te mogen gaan begeleiden in het hervinden van je eigen innerlijke bedding, je draagkracht, jezelf omarmen met alle perfecties en imperfecties, in het leven staan met (zelf)vertrouwen en overgave.

Tekst; Iris Verkerk